Als je in verwachting bent kijk je vaak reikhalzend uit naar de komst van jouw kleintje. Je vraagt je af hoe hij/zij er uit zal gaan zien en of je misschien van jezelf dingen terugziet in bepaalde uiterlijkheden. Dit kleine mensje mag jij gaan verzorgen, knuffelen en bovenal, je mag er met je hele hart enorm veel van houden. Na de geboorte neem je de slapeloze nachten en de wallen tot op je tenen voor lief en ook alle vieze luiers verschoon je zonder te klagen. Tot je op een zeker moment wel even een meltdown hebt en je realiseert dat het heus niet altijd alleen maar rozengeur en maneschijn is. Sterker nog, je ziet het moederschap gewoon soms even niet zitten. Is dat normaal? Ja! En in dit artikel vertellen we je waarom.
Weinig tijd voor jezelf en elkaar
Waar je door het zitten op je roze of blauwe wolk misschien wat minder snel erg in hebt, is dat je tijd voor jezelf (en elkaar) vergeet. Omdat je zo druk bent met de kleine, verdwijn je ongemerkt zelf meteen naar de tweede plaats. Zeker als je een kindje hebt dat ook na een paar maanden in de nachten moeilijk of weinig slaapt, zal je merken dat dit je op kan gaan breken. Dit was wellicht niet helemaal hoe je je het had voorgesteld en daarom kun je er soms echt wel even doorheen zitten en het moederschap zat zijn. Soms kun je zelfs wel eens een beetje spijt van het krijgen van kinderen hebben. Voel je daar nooit schuldig over. Dit is iets waar (bijna) iedere moeder doorheen moet. Probeer zo nu en dan wat tijd te besteden met en aan je partner. Je hoeft het doen van leuke dingen echt niet te minimaliseren omdat je ‘ineens’ ouders bent geworden. Neem zo nu en dan even tijd voor elkaar. Al zou je alleen al tegelijk naar bed gaan, een mooie film aanslingeren, of een glaasje wijn drinken op de bank.
Baby slaapt niet de hele dag
Misschien was je in de veronderstelling dat een pasgeboren baby wel de hele dag zou slapen. Niets is minder waar, want naast het voeden van je kindje, moet deze ook worden verschoond, gewassen en geknuffeld. Je bent hier dus echt bijna de hele dag mee bezig. Net als je even wilt gaan zitten gaat vaak het babyalarm alweer af. Negeren is geen optie, dus je moet gewoon door. Op zulke momenten realiseer je je misschien niet hoe pittig het allemaal is, maar als je wel een keertje je rust kunt pakken, dan slaat dit besef vaak in als een bom. Hier geldt maar één oplossing: laat ze maar stromen die tranen. Het is niet erg om even kwetsbaar te zijn en een flink potje janken kan voor een hoop verlossing zorgen. En je bent echt, echt, echt niet alleen.
Niet klagen, maar dragen?
‘Wij moeders’ klagen natuurlijk bijna nooit, maar waarom is dat eigenlijk? Misschien voelt het als een soort falen als je toegeeft dat het soms ook even niet zo lekker gaat? Misschien is er sprake van sociale druk, want ‘wat ben je toch gezegend dat je een kindje hebt mogen krijgen’? Oh ja.. en je hebt hier toch zelf voor gekozen? Niet klagen, maar dragen lijkt de lijfspreuk voor de nieuwe moeder te zijn. Onzin, want ook jij mag je hart luchten en lekker klagen over het feit dat je urenlang in het halfdonker met je kindje aan de borst zit, terwijl je partner aan zijn/haar kant van het bed ‘nooit de kinderen hoort’. Of even klagen omdat je tepels zo’n pijn doen dat er niet eens iemand naar mag kijken. En als je een huilbaby hebt, ook dan mag je zo nu en dan best even schreeuwen, huilen en klagen tegen je partner. Net zoals dat hij/zij mag klagen als er iets niet helemaal lekker loopt. Blijf met elkaar in gesprek, deel jullie gevoelens en heb vooral veel steun aan elkaar. Het wordt uiteindelijk allemaal beter, ondanks dat het nu misschien even niet zo voelt. Het is normaal om het soms niet te zien zitten, realiseer je dat!
